शोध परिणाम

आपल्या जीवनात स्वत:ची काळजी घेण्याच्या पद्धती कशा लागू करायच्या हे सांगणारी असंख्य पुस्तके, लेख आणि व्हिडिओ आहेत. इंटरनेट आपले कल्याण सुधारण्यासाठी विधी, दिनचर्या आणि पद्धतींनी भरलेले आहे. या सर्व माहिती असूनही, आपल्या चिंता, शंका, तणाव आणि एकूणच अस्वस्थतेच्या भावना अजूनही वाढत आहेत. त्याच बरोबर, आमच्या आरामाची खिडकी इतकी लहान झाली आहे की गरम किंवा थंडीच्या दिवशी फक्त आमच्या वाहनातून किंवा जाण्याने आम्हाला वाईट वाटू शकते. आम्ही गाडी चालवत असताना आमच्या वाहनातील तापमान आम्हाला हवे तितके असल्याशिवाय आम्हाला आनंद होत नाही. लिफ्ट घेण्यापेक्षा पायऱ्या चढणे हे एक काम आहे. जेव्हा परिस्थिती अगदी योग्य असते तेव्हाच आम्ही बाहेर राहणे पसंत करतो. भिन्न विचार किंवा विश्वास असलेल्या व्यक्तीशी संभाषण केल्याने दात घासणे, रक्तदाब वाढणे आणि इतर अनेक शारीरिक अस्वस्थता होऊ शकते. आणि जेवण चुकणे किंवा घाम फुटणे ही मोठी गैरसोय होऊ शकते. काँक्रीट, फुटपाथ, हार्डवुड फर्श आणि हवामान नियंत्रित वातावरणाचे जग सोडताच, असे लोक आहेत ज्यांना हरवलेले, अस्ताव्यस्त, ठिकाणाबाहेर आणि/किंवा अस्वस्थ वाटते. अस्वस्थता कारणीभूत असलेल्या कोणत्याही गोष्टीसाठी आपल्याकडे अधिक संयम नाही. यापैकी कशाचाही स्वतःच्या काळजीशी काय संबंध आहे, तुम्ही विचारता? मला तुम्हाला एक गुपित सांगायचे आहे... सर्वप्रथम; स्वतःची काळजी म्हणजे नक्की काय? आमची शारीरिक, भावनिक आणि मानसिक आरोग्य सुधारण्यासाठी आणि/किंवा टिकवून ठेवण्यासाठी आपण काय करतो म्हणून त्याची व्याख्या केली जाते. परंतु आपण जे काही वाचतो आणि जे ऐकतो त्याबद्दल आपण स्वत: ची काळजी घेतो (शारीरिक व्यायाम आणि पोषण सोडून), सामान्यत: आपल्याला असे मानण्यास प्रवृत्त करेल की हे इतर कोणत्याही गोष्टीपेक्षा आनंद, सौम्यता किंवा आरामाला प्राधान्य देण्याबद्दल आहे. हे चुकीचे किंवा वाईट नाही, परंतु स्वत: ची काळजी घेण्याचा हा आदर्श सर्व काही बरे वाटण्याचा आहे, जरी दीर्घकाळात ते आपल्याला कुठेही मिळत नाही कारण ते आपल्याला चांगले बनवत नाही. आम्ही आमच्या स्वत: ची काळजी घेण्याच्या नित्यक्रमांची आणि पद्धतींची योजना आखू शकतो, आणि अनुसूचित करू शकतो जेणेकरून आम्ही प्रतिकूल परिस्थितीचा सामना करू नये आणि अस्ताव्यस्त वाटू नये - आमच्या प्रतिबंधांवर नियंत्रण ठेवण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी काहीही. आपल्यापैकी बरेच लोक असे आहेत की जे आपल्याला कठीण वाटतात किंवा आपल्याला अस्वस्थ वाटेल असे काहीही करू नये यासाठी खूप प्रयत्न करतात. जर त्वरित समाधान मिळाले असेल किंवा काही प्रकारचे वैयक्तिक कौतुक पूर्ण झाल्यानंतर लवकरच आमची वाट पाहत असेल, तर आम्ही ते शक्यतेच्या कक्षेत असल्याचे देखील समजू. संशोधनाने असेही दाखवले आहे की जेव्हा आपण अनिश्चिततेची अपेक्षा करत असतो त्यापेक्षा जेव्हा आपण वेदनांची अपेक्षा करतो तेव्हा आपण शांत असतो. का? कारण अनिश्चितता अप्रत्याशित असते आणि जेव्हा गोष्टी अप्रत्याशित असतात तेव्हा आपल्याला असुरक्षित वाटते. आम्हाला असुरक्षित वाटते कारण आमचे मानक, स्वयंचलित प्रतिसाद बहुधा या प्रकरणांमध्ये आमच्यासाठी कार्य करणार नाहीत. ती असुरक्षितता आणि अनिश्चितता आपल्याला अस्वस्थ करण्यास कारणीभूत ठरते आणि अस्वस्थ असण्यामुळे आपल्यापैकी अनेकांना भीती वाटते. हळूहळू पण खात्रीने, अस्वस्थतेला सामोरे जाण्याची आपली क्षमता कमी होत आहे. आम्हाला निश्चितता आवडते आणि आम्हाला आमच्या सुखसोयी आवडतात. तथापि, जीवनात अनेकदा इतर योजना असतात. तर, जर मी तुम्हाला सांगितले की स्वत: ची काळजी आणि अस्वस्थता यांचा अतूट संबंध आहे? रिवाइंड करा जरी बहुतेक लोक त्यांचा बराचसा वेळ त्यांना दूरस्थपणे अस्वस्थ वाटणारी कोणतीही गोष्ट टाळण्यात घालवतात, मी गेली अनेक वर्षे एका किंवा दुसऱ्या स्वरूपात वारंवार अस्वस्थ होण्यात घालवली आहे; कधी आवडीने तर कधी नाही. माझ्या स्वतःच्या काळजीबद्दलच्या माझ्या मागील लेखात, (जे येथे पाहिले जाऊ शकते) मी माझी जोडीदार, बेट्टी आणि मी आमचे घर आणि आमच्या मालकीचे सर्व काही कसे विकले याबद्दल लिहिले; आम्ही सर्वकाही आणि आम्हाला माहित असलेल्या प्रत्येकाला कसे सोडले आणि काय होईल हे पाहण्यासाठी आमच्या ट्रक आणि आमच्या कॅम्पिंग गियरने स्वतःला जगामध्ये फेकून दिले. आम्ही सुरुवात केली तेव्हा आम्हाला काय करायचे आहे यासाठी आमच्याकडे एक ढोबळ योजना होती, परंतु विविध कारणांमुळे ती योजना प्रत्यक्षात येऊ शकली नाही आणि म्हणून आम्हाला आमच्या योजना तसेच आमच्या अपेक्षा - पुन्हा पुन्हा बदलाव्या लागल्या. नक्कीच, आम्ही यापूर्वी कधीही न पाहिलेली बरीच ठिकाणे पाहिली आहेत. आम्ही यापूर्वी कधीही न केलेल्या बऱ्याच गोष्टी देखील आम्ही केल्या आहेत आणि आम्ही यापूर्वी कधीही नव्हतो अशा अनेक परिस्थितीत आहोत. आम्ही हा प्रवास सुरू केल्यापासून अनेक महिने आम्ही अंथरुणावर न झोपता, घरात झोपू न देता गेले. आम्हीही आंघोळ न करता दिवस गेले. गरम वातावरण आणि थंड वातावरण - आम्ही त्या सर्वांमध्ये राहिलो. आम्ही डासांच्या थव्याने किंवा इतर विविध कीटकांनी भारावून गेलो आहोत आणि आम्ही अस्वलांचा पाठलाग करून त्यांना माणसांची आणि त्यांच्या अन्नाची सवय होऊ नये यासाठी आमच्या शिबिराच्या ठिकाणावरून पाठलाग केला आहे. आम्ही अशा नोकऱ्या केल्या आहेत ज्या आम्ही यापूर्वी कधीही केल्या नाहीत किंवा कधीही करण्याचा विचार केला नाही; ज्या नोकऱ्या आम्ही सुरू केल्या त्याबद्दल आम्हाला काहीही माहिती नव्हते. आम्ही आव्हान दिले आहे आणि एकावेळी शेकडो मैल सायकल चालवण्याचे आणि सायकल चालवण्याचे आव्हान दिले आहे, आणि नेहमीच आदर्श परिस्थितीत नाही. एकामागून एक योजना एकतर कुचकामी ठरली आहे किंवा आम्ही अपेक्षा केली होती किंवा अपेक्षेप्रमाणे उलगडली नाही. आपल्याला मानसिक आणि शारीरिकदृष्ट्या वळवले गेले आहे, वाकले गेले आहे, ढकलले गेले आहे आणि जवळजवळ प्रत्येक दिशेने ओढले गेले आहे. असे देखील घडले आहे की, अर्थातच, जेव्हा आपण आशा किंवा अपेक्षा करू शकत असलेल्या कोणत्याही गोष्टींपेक्षा वरच्या आणि पलीकडे काम केले आहे आणि असे काही वेळा घडले आहे की आपण छान आणि आरामदायी निवासस्थानांमध्ये राहिलो आहोत. हे सर्व काही उग्र झाले नाही. तरीसुद्धा, आपल्याला अनेक अनिश्चित परिस्थितींशी जुळवून घ्यावे लागले आहे; अनेक (बहुतेक) योजना रद्द करा किंवा पूर्णपणे सुधारित करा; आणि अनेक प्रकरणांमध्ये आमचा मार्ग पूर्णपणे सुधारतो. आम्हाला शाब्दिक आणि अलंकारिक अशा अनेक अडथळ्यांचा सामना करावा लागला आहे आणि आम्ही स्वतःला ज्या काही अनोळखी परिस्थितीत सापडलो त्यांवर उपाय शोधण्यात सर्जनशील व्हावे लागले - जे काही परिस्थिती उद्भवली. आपण ज्या हवामानाचा किंवा परिस्थितीचा सामना करत आहोत त्याच्याशी जुळवून घेण्यासाठी आपल्याला आपली शैली आणि आपल्यासाठी काय कार्य करते याचे तंत्र सतत समायोजित करावे लागते. थोडक्यात, आम्ही आमचा बराचसा वेळ अशा परिस्थितीत आणि परिस्थितींमध्ये घालवतो ज्यांना अनेक लोक भेट देण्याचीही पर्वा करत नाहीत, त्यांच्याशी फारसा काही संबंध नाही. प्रतिकूल परिस्थितीचा सामना करणे आणि पुढे काय होणार आहे हे माहित नसणे हे आपले सामान्य झाले आहे. मला चुकीचे समजू नका, आम्ही नक्कीच अस्वस्थतेपासून मुक्त नाही. आपल्याला अजूनही अडचणींचा सामना करावा लागतो आणि अजूनही अशा अनेक गोष्टी आहेत ज्या आपल्याला अस्वस्थ करू शकतात. ही संपूर्ण अस्वस्थता आम्ही कोणत्याही प्रकारे पूर्ण केलेली नाही. पण या सगळ्यातून आपण अस्वस्थतेशी थोडासा संबंध निर्माण केला आहे. परिणामी, आपण अस्वस्थ असण्याबद्दल आणि त्यात कोणते रहस्य आहे याबद्दल एक किंवा दोन गोष्टी देखील शिकलो आहोत. "पण मला मर्यादा आहेत." अर्थात तुम्हाला मर्यादा आहेत. आणि त्या मर्यादा वाढवल्या जाऊ शकतात आणि केल्या पाहिजेत. टाळणे, सवयी आणि कौशल्ये विकसित करणे असे म्हटले जाते की जर तुम्हाला एखाद्याबद्दल खरोखर जाणून घ्यायचे असेल तर त्यांना दबावाच्या परिस्थितीत ठेवा. या परिस्थितींना सामोरे जाण्याची क्षमता ही अशी काही नाही जी तुमच्याकडे आहे किंवा नाही, किंवा ही अशी गोष्ट नाही जी तुम्ही कोपऱ्याच्या दुकानात धावू शकता आणि तुमच्याकडे नाही हे लक्षात आल्यावर मिळवू शकता. हे शिकले आहे. त्याची लागवड केली आहे. त्याचा सराव केला आहे. ते एक कौशल्य बनवेल, नाही का? बऱ्याच लोकांसोबत, असे दिसून येईल की जेव्हा जेव्हा त्यांना अप्रिय किंवा अस्वस्थ सामना होतो - जेव्हा गोष्टी त्यांच्या अपेक्षेप्रमाणे किंवा अपेक्षेप्रमाणे कार्य करत नाहीत - तेव्हा ते पूर्णपणे टाळण्यासारखे काहीतरी म्हणून लिहून ठेवतात, किंवा अगदी कमीत कमी, असे असतात. भविष्यात शक्य तितके थोडेसे करावे. यापैकी एका चकमकीनंतरचा उत्कृष्ट प्रतिसाद काहीसा असा आहे; "नाही. पुन्हा असं करणार नाही!” इथे मुद्दा असा आहे की जर आपण या मानसिकतेत राहिलो तर काय घडले किंवा चकमकीत आपण काय भूमिका बजावली आहे याबद्दल काहीही शिकण्यापासून आपण स्वतःला बंद केले आहे. असे लोक आहेत जे कोणत्याही प्रकारच्या अप्रियतेला बायपास करण्यासाठी किंवा पूर्णपणे टाळण्यासाठी आवश्यक असलेले कोणतेही साधन वापरतात. परंतु जर आपल्याला एक व्यक्ती म्हणून स्वतःला वाढवायचे असेल आणि सुधारायचे असेल तर अस्वस्थता टाळणे हे आपल्याला पाहिजे असलेल्या गोष्टींच्या विरोधी आहे. आपल्याला पुन्हा तीच अप्रिय किंवा अस्वस्थता भेटली तर चांगले परिणाम मिळविण्यासाठी आपल्याला काय करण्याची आवश्यकता आहे हे शोधणे अधिक फायदेशीर ठरणार नाही का? आपण असेच शिकतो ना? अशा प्रकारे आपण वाढतो आणि चांगले बनत नाही का? आपल्यापैकी बरेच जण आपल्या समस्यांकडे किंवा आपल्या समस्यांकडे फक्त मार्ग काढण्यासाठी, लढण्यासाठी, स्वतःची सुटका करण्यासाठी किंवा टाळण्यासाठी काहीतरी म्हणून पाहतात. पण हा चुकीचा दृष्टिकोन असेल तर? जर आपण या समस्या किंवा समस्यांच्या जवळ जाण्याचा प्रयत्न केला आणि त्यांना अधिक चांगल्या प्रकारे समजून घेण्याचा प्रयत्न केला आणि ते आपल्याबद्दल काय सांगण्याचा प्रयत्न करीत आहेत? समस्येचे मूळ कारण शोधण्याचा प्रयत्न करणे, ते आपल्यावर काय परिणाम करते आणि का आहे हे शोधून काढण्याचा प्रयत्न करणे चांगले नाही का? टाळणे. हे प्रत्यक्षात कार्य करते, आणि ते आपल्याला बरे वाटू शकते…काही काळासाठी. पण एकदा का आपण बरे वाटण्यासाठी त्यावर अवलंबून राहू लागलो की, ती ओळखीची सवय होईपर्यंत टाळण्याच्या दिशेने आपण आपले जीवन तयार करतो. सांत्वनासाठी आपल्या सततच्या इच्छेने (ज्याला अनेकांनी “गरज” मानले आहे) कोणत्याही संकटांना तोंड देण्याची आपली क्षमता मोठ्या प्रमाणात बिघडली आहे. खरं तर, आपण इतके सोयीस्कर झालो आहोत की असे बरेच लोक आहेत जे खूप अस्वस्थ किंवा चिंताग्रस्त होतात जेव्हा त्यांना पुढे काय होणार आहे हे माहित नसते. "या"पासून मुक्त होण्याबद्दल किंवा "ते" दाबून टाकण्याबद्दल बहुतेक स्व-काळजी सल्ला आहे. पण गहाळ मुख्य घटक जे आहे ते कसे कार्य करावे हे शिकणे आहे. हे "काय आहे " बद्दलची आमची समज मजबूत करते आणि आम्ही त्यासह कसे कार्य करावे हे शिकू शकतो आणि शक्यतो भविष्यात आम्हाला मदत करण्यासाठी देखील त्याचा वापर करू शकतो. पण जर आपण नेहमी गोष्टींबद्दल तक्रार करत असतो, जर आपण नेहमी गोष्टी आपल्याला हव्या त्या पद्धतीने जुळवून घेण्याचा प्रयत्न करत असतो किंवा त्या असायला हव्यात असे वाटत असेल तर... आपण ते कसे आहे ते कसे हाताळायचे हे कधी शिकत आहोत? गोष्टी कशा असू शकतात हे जाणून घेण्यापूर्वी किंवा दुसऱ्या मार्गाने पोहोचण्यापूर्वी आपल्याला गोष्टी कशा आहेत याबद्दल अस्वस्थ व्हायला हवे. होय, काही वेळा आपल्याला फक्त अनप्लग करण्याची किंवा दूर जाण्याची आवश्यकता असते. जेव्हा हे सर्वसामान्य प्रमाण बनते तेव्हा आपण स्वतःच्या विरोधात काम करत असू. प्रत्येक वेळी जेव्हा आम्ही खडबडीत दिवस किंवा खडबडीत आठवड्यातून माघार घेतो तेव्हा झोन आउट करून आणि आमच्या स्ट्रीमिंग सेवांमधून एक क्वार्ट आइस्क्रीम घेऊन काहीतरी पाहत असतो; जीवनातील ताणतणावांना सामोरे जाण्यासाठी आपल्याला काही पेये, खरेदीची खेळी, जास्त झोपेची किंवा स्पा रिट्रीटची गरज आहे असे आपल्याला वाटते; प्रत्यक्षात, प्रत्येक वेळी आपण ते करत असताना त्या वर्तनाला बळकटी देत आहोत. जेव्हा प्रवास खडबडीत होतो तेव्हा या गोष्टी करत राहण्यासाठी आम्ही स्वतःला कंडिशनिंग करतो. याकडे पाहण्याचा दुसरा मार्ग म्हणजे आपण एक सवय लावत आहोत. परंतु जर आपण स्वतःला कठीण गोष्टी करण्यासाठी प्रशिक्षित करू शकलो तर कठीण गोष्टी करणे सोपे होईल. हे सध्याचे स्व-काळजीचे वातावरण आहे जे मी बहुतेक भाग पाहत आहे. आम्ही अशा गोष्टींचा प्रचार करत आहोत आणि त्यात भाग घेत आहोत ज्यामुळे आम्हाला बरे वाटेल , परंतु अशा गोष्टींचा नाही ज्याने आम्हाला बरे वाटते . कोणत्याही गोष्टीप्रमाणे, आपण ते जितके जास्त करू तितके अधिक चांगले आपण ते मिळवू. मग ते वाद्य वाजवायला शिकणे असो किंवा नवीन भाषा शिकणे असो; आदर्श परिस्थितीपेक्षा कमी परिस्थितीत आम्हाला पाहिजे त्यापेक्षा जास्त काळ बाहेर राहणे; एका पायावर उभे राहण्याचा प्रयत्न करणे; किंवा जीवनाला समोरासमोर आणि त्याच्या अटींवर भेटणे, ज्या अटी आपण त्यावर लादण्याचा प्रयत्न करतो त्या नाही. काहीतरी नवीन करणे किंवा आपल्यासाठी अपारंपरिक असे काहीतरी करणे याचा अर्थ असा आहे की आपण कदाचित काही काळासाठी काहीही वाईट होणार आहोत. परंतु आपण ते जितके जास्त करू तितके ते अधिक रिफ्लेक्सिव्ह होते आणि आपण त्यात अधिक चांगले होऊ. अशा प्रकारे सवयी तयार होतात आणि कौशल्ये विकसित होतात. जर आपण स्वतःला ढकलले नाही किंवा स्वतःला आव्हान दिले नाही आणि जेव्हा आपण कठीण गोष्टी टाळल्या तर अचानक एके दिवशी आपण जागे होतो आणि सर्वकाही अपेक्षेपेक्षा खूप कठीण होते. मग आपण इतर सर्व गोष्टींना दोष देतो - आपल्या नेहमीच्या अस्वस्थतेच्या टाळण्याशिवाय सर्वकाही. तुम्हाला माहीत आहे का की जर आपण स्वतःला आव्हान दिले नाही किंवा आपल्या सीमांना धक्का दिला नाही तर आपल्याला जे काही मिळते ते आपण स्वाभाविकपणे सेटल करत आहोत? आम्ही नेहमी जे करत आलो तेच करत राहू आणि आम्हाला तेच वाईट परिणाम पुन्हा पुन्हा मिळत राहतील. जर आपण त्यावर काम केले नाही, जर आपण त्याचा सराव केला नाही, जर आपण ते प्रशिक्षण दिले नाही, जर आपण त्यावर प्रश्न केला नाही ( ते काहीही असो), ते शेवटी आपले सामान्य होईल. "ते पूर्ण करण्यापेक्षा सोपे आहे." सर्व काही पूर्ण करण्यापेक्षा सोपे आहे. दुसरी बाजू पुन्हा, मला याची जाणीव आहे की आपल्या सर्वांना आराम करण्यासाठी, पुनर्गठित करण्यासाठी, पुनर्भरण करण्यासाठी आणि आपल्या उर्जेवर पुन्हा लक्ष केंद्रित करण्यासाठी एक वेळ आणि जागा आणि एक मार्ग आवश्यक आहे. आपण स्वतःशी दयाळू आणि सौम्य होण्यासाठी थोडा वेळ काढला पाहिजे आणि आपल्याला वेळोवेळी काही मदतीची आवश्यकता असू शकते. आणि, होय, कधीकधी आपल्याला ज्या गोष्टीचा त्रास होतो त्यापासून पूर्णपणे सुटका हवी असते. बेटी आणि मी वेगळे नाही. बेट्टीला तणावमुक्त करण्याचा एक मार्ग म्हणजे तिला शक्य होईल तेव्हा गरम बाथटबमध्ये भिजवणे, तिला शांत करणारे संगीत आणि काही मेणबत्त्या जळणे. स्वत:साठी, मी शांतता कमी करण्यास प्राधान्य देतो. मला कोणतेही उपकरण आणि संगीत नसताना बसणे किंवा झोपणे आवडते. माझ्या आजूबाजूला जे काही आवाज आहेत ते ऐकणे, जसा मी शांत आहे, तो खूप संवेदनाक्षम आहे. स्व-काळजीची ही "मऊ" बाजू आमच्या समस्यांबद्दल विसरण्यासाठी किंवा ते दूर होतील अशी आशा ठेवण्यासाठी केली जात नाही. हे दूर करण्यासाठी आणि आपले मन मोकळे करण्यासाठी केले आहे जेणेकरुन आम्ही या समस्येला नवीन स्लेटसह, कदाचित वेगळ्या दृष्टीकोनातून पुन्हा भेट देऊ शकू आणि आशा आहे की त्या समस्यांवर उपाय शोधू शकू. पण हा फक्त एक भाग आहे - फक्त एक बाजू - स्वत: ची काळजी. आपल्यापैकी काही असे आहेत ज्यांनी आपल्याला अस्वस्थ वाटणारी कोणतीही गोष्ट टाळण्यात खरोखरच चांगली कामगिरी केली आहे. मग आपल्याला दूरस्थपणे अप्रिय असलेल्या कोणत्याही गोष्टीला सामोरे जावे लागले तर आपल्याला खूप अस्वस्थ वाटते. मी पाहिले आहे की जे लोक "विकळत" आहेत जेव्हा त्यांना ते मिळविण्याची सवय आहे किंवा ते जे सोयीस्कर आहेत ते मिळवू शकत नाहीत, हे आश्चर्यकारक आहे. आरामदायी परिस्थितीत राहण्याची आपल्याला इतकी सवय होऊ शकते की आपल्या सुख-सुविधांपासून थोडेसे विचलन देखील खूप समस्याप्रधान बनू शकते. आमचा कम्फर्ट झोन सामान्यत: एक जागा म्हणून विचार केला जातो जिथे आम्हाला सुरक्षित वाटते आणि जिथे आम्ही आराम करू शकतो. आपण काय करत आहोत याकडे जास्त लक्ष देण्याची किंवा जास्त विचार करण्याची गरज नाही. कम्फर्ट झोनचाही विचार केला जाऊ शकतो अशी स्थिती किंवा अशी स्थिती ज्याशी आपण शारीरिक आणि मानसिकदृष्ट्या परिचित आहोत. कधी-कधी, आपल्याला ते आवडो किंवा न आवडो, आपल्याला आपल्या क्षमतेच्या काठावर ताणणे आवश्यक आहे; आमच्या कम्फर्ट झोनची किनार. आम्हाला आमचा सामान्यपणाचा पाया वाढवण्याची गरज आहे. स्वतःला आव्हान देण्यासाठी मार्ग शोधावे लागतील. थोडा वेळ अस्वस्थ आणि अस्वस्थ व्हावे लागते. आपल्या अस्वस्थतेला सतत टाळणे केवळ आपल्या अनुभवांना मर्यादित करते आणि आपण जे साध्य करण्यास सक्षम आहोत ते देखील मर्यादित करते. कठीण गोष्टी कशा हाताळायच्या हे जाणून घेण्यासाठी आपल्याला कठीण गोष्टींचा अनुभव घ्यावा लागेल — आणि त्या येतील . जर तुम्ही स्वतःला अडचणी आणि संकटांसाठी तयार करत नसाल तर बहुधा तुम्ही स्वतःला त्यांच्यापासून वाचवत असाल. जर आपण सावधगिरी बाळगली नाही तर अशा प्रकारे स्वत: ची काळजी सहजपणे स्वत: ची तोडफोड होऊ शकते. स्वत: ची काळजी ही समस्या नाही, परंतु आपण त्याकडे कसे पाहतो. नक्कीच, आपण काहीतरी का करू शकत नाही किंवा काहीतरी करू इच्छित नाही याची डझनभर कारणे शोधणे सोपे आहे. ते सोपे आहे. त्यासाठी काही कष्टही लागत नाहीत. आणि एखादी गोष्ट करू नये म्हणून आपण जी असंख्य कारणे सांगू शकतो ती आपण ती का करावी याच्या कारणांपेक्षा जास्त असेल. जेव्हा आम्ही स्वतःला पर्यायांची यादी देतो तेव्हा आम्ही नेहमीच सर्वात सोपा निवडतो. मग काहीही कठीण किंवा कठीण करण्यात काय अर्थ आहे? हे आम्हाला स्वतःच्या चांगल्या आवृत्त्या बनवते. याचा अर्थ असा होतो की आपण नेहमी अस्वस्थ राहावे? नक्कीच नाही. याचा अर्थ कठीण गोष्टी केल्याने आणि स्वेच्छेने अस्वस्थ राहिल्याने सर्व काही अचानक चांगले होईल किंवा आपल्या सर्व समस्या दूर होतील? नाही. हे कसे कार्य करते असे नाही. असे काहीही कार्य करत नाही. सुरुवातीला हे पूर्णपणे कठीण होणार आहे. कौशल्य विकसित करण्यासाठी वेळ लागतो आणि सराव लागतो. अस्वस्थतेचा सामना कसा करायचा हे जाणून घेण्यासाठी आपल्याकडून काही प्रयत्न करावे लागतात. अशा प्रकारे गोष्टी कार्य करतात. नोकरीच्या पहिल्या दिवसापेक्षा किंवा जेव्हा तुम्ही वजन कमी करण्याचा प्रयत्न केला होता किंवा तो नवीन व्यायाम कार्यक्रम प्रथमच सुरू करण्याचा प्रयत्न केला होता त्यापेक्षा हे वेगळे नाही. असे दिवस येतील जेव्हा तुम्हाला सोडायचे आहे. दिवस जे खूप कठीण वाटतात आणि तुम्हाला आता ते करायचे नाही. ते आहेत, विश्वास ठेवा किंवा नका, सर्वात महत्वाचे दिवस आहेत. तुम्ही तुमच्या दोरीच्या शेवटी आहात असे तुम्हाला वाटू शकते, परंतु त्या दिवसांत तुम्ही शेवटच्या टोकावर नाही, तुम्ही अगदी काठावर आहात — तुमच्या कम्फर्ट झोनच्या काठावर — तुम्हाला ज्याची ओळख आहे त्या काठावर. जेव्हा आपण अस्वस्थतेकडे झुकता तेव्हा असे होते. तुम्ही पुढे जात राहता आणि एके दिवशी तुमच्या लक्षात येईल की ते खूप सोपे झाले आहे आणि तुम्ही पुन्हा स्वतःवर विश्वास ठेवण्यास सुरुवात केली आहे हे देखील तुम्हाला कळेल. हे आनंददायक असू शकत नाही, परंतु याचा अर्थ असा नाही की ते अर्थपूर्ण नाही. "हे कठीण वाटतं." तो मुद्दा आहे. फास्ट फॉरवर्ड जेव्हा तुम्ही कठीण गोष्टी करता आणि त्यावर मात करता तेव्हा तुम्ही स्वतःला सक्षम बनवत आहात. आपण अधिक आत्म-नियंत्रण आणि स्वाभिमान विकसित करता. तुम्ही अधिक आत्मसन्मान आणि आत्मविश्वास निर्माण करता. तुम्ही स्वतःला सुधारत आहात. तुम्ही वाढत आहात. आपण नवीन क्षमता शोधत आहात. मला असे वाटते की तुम्ही स्वतःवर प्रेम करत आहात आणि स्वतःची काळजी घेत आहात. जर तुम्ही कधीही कोणत्याही प्रकारे, आकार किंवा स्वरुपात अस्वस्थ असण्याचा सराव करत नसाल; जर तुम्ही स्वेच्छेने आव्हान देत नसाल आणि तुम्हाला जे सोयीस्कर आहे त्यापलीकडे, कोणत्याही वेळी किंवा कोणत्याही प्रकारे स्वत:ला ढकलत नसेल; तुम्ही स्व-काळजीच्या अत्यंत मर्यादित आणि अरुंद आवृत्तीचा सराव करत असाल. मी तुम्हाला खात्रीपूर्वक सांगू शकतो की आपल्यापैकी बरेच लोक इतक्या सुखसोयींमध्ये बसले आहेत की आपल्याला आपल्या सर्व सुखसोयींची ओळखही होत नाही. स्वत: ची काळजी आणि स्वत: ची सुखदायक गोष्ट समान नाही. तर, अस्वस्थता कशी हाताळायची हे कसे शिकायचे? त्यासाठी मूलभूतपणे टोकाची गोष्ट करण्याची किंवा कोणत्याही प्रकारचे जीवन बदलणारे, स्मरणीय बदल करण्याची आवश्यकता नाही. सोपी सुरुवात करा. पहिली पायरी म्हणजे आपण नियमितपणे करत असलेल्या विविध कार्ये किंवा क्रियाकलापांकडे आपण कसे पाहतो हे प्रामाणिकपणे ओळखणे. ज्या गोष्टी आपण दररोज करू शकतो — आणि शक्यतो त्या नेहमी एका विशिष्ट मार्गाने दुसरा विचार न करता केल्या आहेत — परंतु ज्या गोष्टी आपण थोड्या वेगळ्या मार्गांनी करू शकतो. तुम्ही ते सोपे किंवा अवघड असे लेबल करता? हे संभाव्यतः मजेदार आहे किंवा ते अप्रिय असण्याची अधिक शक्यता आहे? ही कृती कमीत कमी प्रतिकाराने पूर्ण करण्याचा सर्वात सोपा मार्ग कोणता आहे? आपल्या दैनंदिन उपक्रमांपैकी बरेचसे, बहुतेक नाही तर, यापैकी एक किंवा अधिक लेन्सद्वारे फिल्टर करून आपल्याकडे येतात. लहान सुरुवात करा. एक गोष्ट शोधा जी तुम्ही नियमितपणे करता, तरीही शक्य तितक्या सहजपणे. सकाळी कपडे घालण्यासाठी बसण्याइतके हे काहीतरी सोपे असू शकते. तुम्ही ते अधिक आव्हानात्मक कसे बनवाल? उभे राहून करा. तुम्ही डिशवॉशरमध्ये नेहमी गलिच्छ भांडी ठेवता का? त्यांना हाताने धुवा. डब्यात किंवा डब्यात भाज्या विकत घेण्यापेक्षा आणि आधीच कापलेल्या, चिरलेल्या किंवा चिरलेल्या, ताज्या भाज्या मिळवा आणि घरी आपल्या आवडीनुसार कापून घ्या. स्थानिक स्टोअरमध्ये काहीतरी घेण्यासाठी ब्लॉक किंवा चार चालविण्याऐवजी, चालत जा किंवा सायकल घ्या. तुम्ही गाडी चालवत असताना, शक्य तितक्या दाराच्या जवळ मोकळी जागा शोधण्यापेक्षा इमारतीपासून दूर पार्क करा. एक किंवा दोन स्तरांवर जाण्यासाठी लिफ्टने नव्हे तर पायऱ्या घ्या. वीट करून वीट. थोडे थोडे करून. माझ्याकडे घर होते तेव्हा काही क्षण मागे जाऊ या. ते एक छोटेसे, पण आरामदायी, दोन बेडरूमचे घर होते जे जवळजवळ अर्ध्या एकरावर बसले होते. अंगणात दोन लहान शेड आणि दोन प्रौढ झाडे होती; एक झाड घरासमोर आणि एक मागे. थोडीशी झुडुपे होती आणि एक आश्चर्यकारकपणे मोठे गुलाबाचे झुडूपही अंगणात होते. विशेष म्हणजे, लॉनवर फारसे अडथळे नव्हते. वर्षानुवर्षे मी नेहमी हाताने पकडलेल्या छाटणीच्या कातरांनी झुडुपे आणि गुलाबाची झुडूप छाटली, कधीही इलेक्ट्रिक नसलेली. मी गॅसवर चालणाऱ्या पुश मॉवरने अंगण देखील कापले. नेहमी. मला इलेक्ट्रिक कातर किंवा राइडिंग लॉन मॉवर परवडत नव्हते असे नाही. मी या गोष्टी कमी सोयीस्कर पद्धतीने करणे निवडले. मी स्वेच्छेने अधिक कठीण पर्याय निवडला कारण ते पूर्ण झाल्यावर मला अधिकाधिक कर्तृत्वाची जाणीव झाली. सांगायलाच नको, याने मला थोडा व्यायाम तसेच काही व्हिटॅमिन डी दिले. मला वाटते की जर आपण स्वतःकडे आणि आपण काय करतो आणि आपण ते कसे करतो याकडे नीट पाहिलं तर, काहीतरी वेगळ्या पद्धतीने करण्याच्या सर्जनशील शक्यता - एक मार्ग जो गैरसोयीचा किंवा कठीण वाटू शकतो - जवळजवळ अमर्यादित आहे. आपण काय करतो आणि ते का करतो याचे परीक्षण करणे आवश्यक आहे, फक्त सर्वात सोपा किंवा जलद मार्ग शोधत नाही. तुम्ही काम करण्यासाठी तुमची अस्वस्थता निवडल्यानंतर, पुढील पायरी म्हणजे त्यासोबत राहणे. तुम्हाला अस्वस्थ करणारे काहीही असो, तुम्ही गेल्या वेळी जे काही केले होते त्यापेक्षा फक्त एक मिनिट जास्त राहा. पुन्हा, तो संभाषणाचा विषय असू शकतो; किंवा तुमच्या फोनपासून दूर असणे; किंवा हवामानात असणे; किंवा नवीन व्यायाम कार्यक्रम; किंवा शांत बसून; किंवा तुमच्या त्वचेखाली असलेल्या एखाद्याच्या आसपास असणे; किंवा एखाद्या विशिष्ट विषयाबद्दल एक लांबलचक लेख लिहिणे, आणि अपारंपरिक मार्गाने त्याच्याकडे जाणे - जे काही तुम्हाला अस्वस्थ करते. तुम्हाला जे सोयीस्कर आहे त्यापलीकडे हे एक लहान पाऊल उचलत आहे. जेव्हा तुम्ही त्या ठिकाणी पोहोचता जिथे तुम्हाला नेहमी थांबायचे असते, जिथे तुम्ही नेहमीच टॉवेल टाकण्यासाठी तयार असता, तेव्हा तुम्ही खोदून तिथे आणखी एक मिनिट थांबता. फक्त एक. त्याच्याबरोबर बसा. ते तुम्हाला काय विचार करायला लावत आहे आणि ते तुम्हाला कसे वाटते ते पहा. हे समजून घेण्याची ही सुरुवात आहे. श्वास घे. एक मिनिट घ्या. आता सुरू ठेवा. खूप लवकर, तो एक मिनिट दोन मिनिटांचा होतो. तुम्ही लटकत राहता आणि एके दिवशी तुम्ही मागे वळून पाहतात आणि लक्षात येते की जे काही एकेकाळी कठीण होते ते अचानक सोपे झाले आहे. (***टीप - हे न सांगता चालले पाहिजे, परंतु असे काही लोक आहेत जे अत्यंत टोकाची उदाहरणे समोर आणतात किंवा गोष्टी संदर्भाबाहेर काढतात. अपमानास्पद संबंधात राहणे, स्वतःला किंवा इतर कोणालाही शारीरिक इजा होऊ शकते असे काहीतरी करणे, आणि बेकायदेशीर किंवा जीवघेण्या क्रियाकलापांमध्ये गुंतणे हा या लेखाचा संदर्भ देत असलेल्या अस्वस्थतेचा प्रकार नाही !) अशी काही प्रकरणे नेहमीच घडत असतात जेव्हा आपल्याला विविध कारणांमुळे काहीतरी जलद किंवा सोपे करण्याची आवश्यकता असते. पण मी पैज लावायला तयार आहे की त्या वेळा आपण विश्वास ठेवू इच्छितो तितक्या वेळा नसतात. कठीण गोष्टी करा कारण तुम्हाला माहित आहे की ते तुम्हाला दीर्घकाळात स्वतःची एक चांगली आवृत्ती बनवेल. आव्हाने किंवा संकटांशिवाय, आपले मन आणि शरीर प्रत्यक्षात कमकुवत आणि खराब होऊ लागते. सोयी आणि आरामात व्यस्त असलेल्या समाजासाठी हे अत्यंत प्रतिकूल आहे. आपण जितके जास्त आव्हानात्मक किंवा अस्वस्थ गोष्टी स्वीकारतो तितकेच आपण कमी भारावून जातो किंवा घाबरतो. आणि आपण जितके कमी भारावून आणि घाबरत असतो, तितकेच आपल्याला आव्हाने आणि जीवनातील बदलांसह वाटचाल करणे सोपे होते आणि माणूस होण्याच्या या अनुभवाबद्दल उत्सुकता असते. जीवन या मार्गाने खूप सोपे जाते. निष्कर्ष आम्हाला ही कल्पना आहे की आम्हाला अस्वस्थतेपासून स्वतःचे संरक्षण करणे आवश्यक आहे जेव्हा आम्ही ते समजून घेणे आणि त्याऐवजी कसे कार्य करावे हे शिकणे अधिक चांगले होईल. आपण अस्वस्थता कशी हाताळतो हा आपल्या एकंदर कल्याणासाठी, चांगल्या किंवा वाईटसाठी एक प्रमुख घटक असू शकतो. हे एक रहस्य नाही, परंतु याबद्दल जवळजवळ कधीही बोलले जात नाही. याबद्दल कधीच का बोलले जात नाही? कारण आपल्यापैकी बऱ्याच जणांना ते ऐकायचे नसते, कारण ते आपल्याला अस्वस्थ करते. यामुळे आपले शारीरिक, भावनिक आणि मानसिक आरोग्य सुधारण्यासाठी आणि राखण्यासाठी अस्वस्थता एक दुर्लक्षित, परंतु कमी महत्त्वाचे साधन नाही. जर तुम्ही तुमच्या आयुष्यातील लोकांकडे पाहत असाल, तर मी तुम्हाला खात्री देतो की जे सर्वात शांत आणि खऱ्या अर्थाने आनंदी असतात तेच जीवनातील संकटांना आणि अस्वस्थतेला सामोरे जाण्यात अधिक चांगले असतात. स्वत: ची काळजी म्हणजे आव्हानात्मक आणि कठीण काळातून मार्ग काढण्यासाठी आपली मानसिक, भावनिक आणि शारीरिक संसाधने विकसित करणे. हे केवळ दिवस जगण्यासाठी आपल्याला जे काही करायचे आहे ते करण्याबद्दल नाही, तर आपल्याला जे करणे आवश्यक आहे ते करण्यास सक्षम होण्यासाठी स्वतःला तयार करणे देखील आहे जेणेकरून आपण दिवस काढू शकू. मला वाटते की हे विडंबनात्मक आहे की आपण अनेकदा आपली स्वत: ची काळजी एका अजेंडावर ठेवतो. स्वत: ची काळजी ही शेड्यूल करण्यासाठी किंवा कामाच्या यादीत ठेवण्याची गोष्ट नाही. ही घटना नाही, एक प्रक्रिया आहे. तो एक दृष्टीकोन आहे. ती एक वृत्ती आहे. हे एक कौशल्य आहे. ती एक मानसिकता आहे. ती एक जीवनशैली आहे. हे स्वतःच्या सर्व भागांची काळजी घेत आहे. परंतु इतर कोणत्याही गोष्टींप्रमाणेच, आम्हाला फक्त चांगले, मजेदार आणि आरामदायक भाग ओळखायचे आहेत. आपण दिवसभरात ते बनवण्यापेक्षा स्वतःला उच्च दर्जावर ठेवण्याची गरज आहे. केवळ टिकून राहण्यापेक्षा आपण स्वतःला उच्च दर्जावर ठेवायला हवे. ही स्वत:ची काळजी आहे जी आपल्याकडून अशी किंमत विचारते जी अनेकजण देण्यास तयार नाहीत. ही अशी आत्म-काळजी आहे ज्याबद्दल कोणीही बोलत नाही कारण यात आपल्याकडून काही प्रमाणात वचनबद्धता आणि त्याग आवश्यक आहे. ही स्वतःची काळजी आहे ज्यासाठी आपण स्वतःशी पूर्णपणे प्रामाणिक असणे आवश्यक आहे, कारण जर आपण स्वतःशी प्रामाणिक नसलो तर बाकीच्या गोष्टींमध्ये फारसा फरक पडणार नाही. आपण प्रामाणिक असणे आणि स्वतःकडे सखोल, कठोरपणे पाहणे आवश्यक आहे. स्वत: ची काळजी घेण्याचा हा भाग आम्हाला जे सोपे नाही ते शोधण्यासाठी आणि नंतर ते करण्याची आवश्यकता आहे. जेव्हा आपण बरे वाटण्याचा प्रयत्न करण्यात आपला वेळ आणि शक्ती खर्च करणे थांबवतो, तेव्हा आपण खरोखर चांगले होऊ शकतो. पाच वर्षांपूर्वी आम्ही आमच्या ट्रकमधून बाहेर राहायला लागलो तेव्हापासून मी ही म्हण किंवा अगदी तत्सम काहीतरी अनेक वेळा ऐकले आहे; "तुम्ही जे करत आहात ते करण्यासाठी विशेष जातीची गरज आहे." नाही, खरंच नाही. मला वाटत नाही की माणसे म्हणून आपले मतभेद इतके शारीरिक आहेत की ते संज्ञानात्मक आहेत. रहस्य काय आहे? आपण ज्या अडचणी टाळत आहोत त्यातच एकमेव रहस्य आहे; ज्या अस्वस्थतेचा आपण सामना करू इच्छित नाही. हे काही रहस्य नाही, खरोखर. त्यासाठी फक्त वेगळी मानसिकता हवी. आपल्या सर्वांचे स्वतःचे मार्ग आहेत. फक्त त्यापैकी काही कठीण आहेत याची खात्री करा. **हा लेख मूळत : मीडियमवर प्रकाशित झाला होता आणि तो येथे पाहिला जाऊ शकतो. फोटो - कॉफी आणि एक नकाशा

तर तू जाऊन काहीतरी वेडे केलेस. काहीतरी अपमानकारक; काहीतरी हास्यास्पद आहे जे तुम्ही तुमच्या कम्फर्ट झोनच्या बाहेर असल्याचे समजत आहात. तुम्ही सर्व बोलणे ऐकून घेतले. आपण बरेच लेख वाचले आहेत आणि त्याबद्दल बरेच व्हिडिओ पाहिले आहेत. शेवटी काहीतरी तुमच्याशी प्रतिध्वनित झाले किंवा तुम्हाला प्रेरणा दिली. मग एके दिवशी सगळे एकत्र येऊन क्लिक झाले. जरी हे असे काहीतरी होते जे आपण अद्याप आपल्या कम्फर्ट झोनच्या बाहेर असल्याचे मानले, तरीही आपण ते केले. तुम्ही स्वतःला आव्हान देण्याचा निर्णय घेतला. भूतकाळातील पश्चात्ताप, शंका आणि भविष्यातील भीती तुम्ही सुरुवात करण्यापूर्वीच धावत आल्या, पण तरीही तुम्ही ते केले. त्यानंतर, तुम्हाला जाणवले की काहीही बदललेले दिसत नाही. आपण आपला वेळ वाया घालवल्यासारखे वाटते. जग अजूनही तेच होते आणि तुम्हाला आश्चर्य वाटते की मुद्दा काय होता, तुम्ही आश्चर्यचकित आहात की तुम्ही हे अजिबात का केले. पण तू स्वतःला संधी दिलीस. तुम्ही स्वतःला संधी दिली. तुम्ही स्वतःला आधीपेक्षा खूप जास्त आव्हानात्मक काहीतरी अनुभवण्यासाठी एक क्षण दिला - तुम्ही स्वतःला सामान्यपणे परवानगी देण्यापेक्षा खूप मोठे काहीतरी. जग एकसारखे असू शकते, परंतु आपण नाही. आणि ते कसे सुरू होते. ग्रँट क्रॅस्नरचे छायाचित्र